گلایه دکتر شریعتی از خدا
پریشانم،
چه می‌خواهی تو از جانم؟!
خداوندا!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
لباس فقر پوشی به زیر پای نامردان بیاندازی و شب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر می‌گویی نمی‌گویی؟! اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایه‌ی دیوار بگشایی لبت بر کاسه‌ی مسی قیر اندود بگذاری و قدری آن طرف‌تر عمارت‌های مرمرین بینی و اعصابت برای سکه‌ای این‌سو و آن‌سو در روان باشد زمین و آسمان را کفر می‌گویی نمی‌گویی؟! اگر روزی بشر گردی ز حال بندگانت با خبر گردی پشیمان می‌شوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت خداوندا تو مسئولی. تو می‌دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است، چه رنجی می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
غرورت را برای تکه نانی
خداوندا!
خداوندا!
خداوندا