همای سعادت

خاصیت نگاه تو ما را خراب کرد

این آفتاب غوره ما را شراب کرد

آدم که گریه را پدرانه به ارث داد

یادش به خیر باد که کار صواب کرد

اندازه حساب شده باده می خورد

هر کس که رفت و آمد خود را حساب کرد

ترسیدم اینکه یار جوابم کند ولی

دیدم کریم بود و مرا مستجاب کرد

روی سپید اوست چراغ هدایتی

پیری که عشقبازی خود در شباب کرد

دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت

هجران روی تو دل ما را مذاب کرد

گریه امان دیدن روی تو را نداد

این آب را جمال تو بر خود حجاب کرد

جاری کن از دو دیده فراتی که غیر از این

باید طهارتی ز رخ آفتاب کرد

پاسخ بده به جای من از لابلای خلق

وقتی خدا به روز جزایم خطاب کرد

تا من،منم،ضمیر تو پیدا نمی شود

باید برای دیدن تو انقلاب کرد

عاشقم،

اهل همین کوچه ی بن بست کـناری

که تو از پنجره اش پای به قلب من ِ دیوانه نهادی

تو کجا ؟ کوچه کجا ؟ پنجره ی باز کجا ؟

من کجا ؟ عشق کجا ؟ طاقتِ آغاز کجا ؟

تو به لبخند و نگاهی

منِ دلداده به آهی

بنشستیم.

تو در قلب و

منِ خسته به چاهی

گُنه از کیست ؟

از آن پنجره ی باز ؟

از آن لحظه ی آغاز ؟

از آن چشم ِ گنه کار ؟

از آن لحظه ی  دیدار ؟

کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت،

همه بر دوش بگیرم

جای آن یک شب مهتاب،

تو را تنگ در آغوش بگیرم.

شاعر :رحمان نصر اصفهانی